Տիր – Тир – Tir
Տիրը հայոց գրի, իմաստության, գիտելիքի աստվածն է, գիտությունների և արվեստների պաշտպանը։
Տիրին նուիրուած՝ Երազամուինի մէջ տեղի ունեցած Տիրականի ամէնամեայ տօնակատարութիւնները հաւաքեցին երկրի բանաստեղծները՝ ցուցադրելու իրենց վարպետութիւնը։
Քահանան ձեռքերին կրակի համար նախատեսված աման պահելով՝ դուրս եկավ տաճարից և բանաստեղծական թեմա անվանեց.
Հանդիսավոր կերպով հռչակելով թեման՝ քահանան բանաստեղծներին բաց թողեց ուղիղ մեկ օր՝ խորհելու, երազների մեջ ընկղմվելու և նշանակված ժամին ներկայանալու շարադրանքի արվեստի մասնագետների առջև։
Լավագույն աշխատանքները պարգևատրվեցին, հաղթողների գլխին դրվեցին ուռենու թագեր, նրանք կոչվեցին պսակված։ Այդ իսկ պատճառով մենք ուռենին անվանում ենք երազների ու պոեզիայի ծառ, իսկ որպես աղջիկական տխրության խորհրդանիշ ու պատկեր նա շատ ավելի ուշ մտավ պոեզիա։
Тир- армянский бог письменности, мудрости, знаний, защитнику наук и искусств.
Посвященные Тиру ежегодные празднества Тиракан в Еразамуйне собирались поэты страны – продемонстрировать свое мастерство.
Держа в руках чашу для огня, жрец выходил из храма и называл поэтическую тему.
Торжественно провозгласив тему, жрец отпускал стихотворцев ровно на сутки – поразмышлять, погрузиться в грезы и в назначенное время предстать перед знатоками искусства стихосложения.
Лучшие произведения отмечались наградами, на головы победителей возлагали ивовые венцы, их титуловали венценосцами. Вот почему иву у нас называют деревом мечтаний и поэзии, а как символ и образ девичьей печали она вошла в поэзию значительно позже.
Tir is the Armenian god of writing, wisdom, knowledge, the protector of sciences and arts.
Dedicated to Tyr, the annual Tirakan festivities in Yerazamuin gathered poets of the country to demonstrate their skills.
Holding a bowl for fire in his hands, the priest left the temple and called a poetic theme.
Having solemnly proclaimed the theme, the priest let the poets go exactly for a day – to reflect, plunge into dreams and at the appointed time to appear before experts in the art of versification.
The best works were awarded, willow crowns were placed on the heads of the winners, they were titled crowned. That is why we call willow the tree of dreams and poetry, and as a symbol and image of girlish sadness, she entered poetry much later.
