Սևակ – Շուշի

Շա՜տ բանից է մեզ զրկել վայրենին։

Մեր կերած հացին քսել է նա ժա՛նգ,

Բայց և… դարավոր բնիկ վայրերի

Կորըստի լեղի կարո՜տն է քսել,

Մեր խումին խառնել մեր սուրբ մայրերի

Արցո՛ւնքը, սակայն… և արյո՛ւնը սև,

Եվ ի՞նչ խաչագող դեռ պիտի հասնի,

Որ քեզ կամենա գողանալ մեզնից.

(Մի՛ ասա «մեզնից», «աշխարհի՜ց» ասա).

Չէ՞ որ դու հիմա ո՛չ միայն լեզու,

Այլև մասո՜ւնք ես,

Մասո՛ւնք ես մի սուրբ,

Անկողոպտելի մասո՜ւնք սրբազան՝

Դարերի խորքից դարերին հասած։

Մասո՞ւնք։ Ինչպե՞ս թե։ Մասունքըս ո՜րն է։

Մասունքի տեղը տուփն է կամ հորն է։

Իսկ դու՝ դարավոր, բայց և առույգ ես,

Գիսավոր ծուխ ես, բայց և խարույկ ես,

Ինչքան պարզ՝ նույնքան ասպետական ես,

Շատերի մեջ ես, բայց պետական ես,

Եվ դրանով իսկ դու պետքական ես

Այն պետությանը, որ վաղը պիտի

Լուսնից ու Մարսից ինքն իրեն դիտի։

Սևակ-Շուշի!!!!!!