Շիրազ – Шираз – Shiraz

Շիրազը լինելով շատ տաքարյուն և անկանխատեսելի անձնավորություն բարդ հարաբերություններ ուներ ղեկավարության հետ, կենտրոնական իշխանությունները նրան համարում էին ազգայնական գաղափարների մոլեռանդ կրող, ինչի արդյունքում երբեմն նրան փորձում էին պահել մեկուսի: Սակայն Կարեն Դեմիրճյանը կարողացավ նրա հետ ջերմ հարաբերություններ հաստատել: Կարեն Դեմիրճյանի օրոք սկսեցին նրան շատ տպագրել, ավելի հոգատար վերաբերվել: Հենց այդ ժամանակ Շիրազը արժանացավ երկու՝ Հայաստանի Հանրապետության պետական (1975թ.) և Հովհաննես Թումանյանի անվան (1982թ.) մրցանակների:

Շիրազը ակտիվորեն հետևում էր Կարեն Դեմիրճյանի գործունեությանը, հաճախ մասնակցում էր նոր օբյեկտների բացման արարողություններին: Բառացի ներկայացնում ենք մի հետաքրքիր հեռախոսազրույց, որը տեղի է ունեցել Մետրոպոլիտենի բացման օրը.

«Երևանի գետնուղու (մետրոյի) բացման օրն էր: Քաղաքը ցնծում էր, բոլորը գետնուղի էին շտապում: Տուն եկա, լուր բերի, ուրախացավ-ժպտաց, հետո իրեն հատուկ մանկավախ-սրտավախությամբ, թե՝ չի՞ բլի:

– Աշխարհում էդքան մետրոներ կան… ինչի՞ պիտի բլի:

Չքնաղ Անի քաղաքն ու Զվարթնոցը երկրաշարժը չկերա՞վ…

– Չէ, Հայաստանը Ցնցման երկիր է. դևերը կվիճեն՝ հողը իրար կուգա:

Ինչևէ. սենյակում մենակ էինք, լսափողը վերցրեց, համար հավաքեց, ու մի կանացի ձայն՝ ո՞վ է:

Չգիտե՞ս, ես եմ, էլ ո՞վ պիտի լինի, Կարեն Սերոբիին կուզեմ:

Կես րոպե հետո ընկալուչը վերցրեց Դեմիրճյանը:

– Ողջույն Կարեն Սերոբիին, աչքներս լուս, Երևանն էլ գետնուղի ունեցավ: Լավ, հայրենանվեր գործ ես արել, բայց մի բան պակաս է…

– Ի՞նչը, Շիրազ ջան:

– Էն, որ ճամփեն կարճ է: Լավ մտածե, որ երկարես, որ էստեղ՝ Երևան նստենք, էրթանք Գյումրի, էնտեղից քշենք էրթանք Անի, էնտեղից՝ Վան, Կարս ու Էրզրում, էնտեղից Անդրանիկի Շապին Գարահիսար ու էնտեղից էլ Սիփանա սար: Ըշտը, էրթանք Մասիս ու ետ գանք, Վանա լիճ՝ ու ետ գանք, էրթանք ու գանք, էրթանք ու գանք, էրթանք ու … ՉԳԱՆՔ, մնանք էնտեղ…

Լսափողի մեջ Դեմիրճյանի ծիծաղն էր»:

Սիփան Շիրազ «Հայրիկ: Տխուր, տխուր Վենետիկ»

Будучи очень вспыльчивым и непредсказуемым человеком, Шираз имел сложные отношения с руководством, центральные власти считали его ревностным носителем националистических идей, вследствие чего иногда пытались держать его в изоляции. Однако Карен Демирчян смог наладить с ним теплые отношения. Во времена правления Карена Демирчяна его стали много публиковать, относиться к нему бережнее. Именно тогда Шираз был удостоен двух премий: Государственной премии Республики Армения (1975 г.) и премии имени Ованеса Туманяна (1982 г.).

Шираз активно следил за деятельностью Карена Демирчяна, часто участвовал в церемониях открытия новых объектов. Вот дословное изложение интересного телефонного разговора, который состоялся в день открытия метро.

«Это был день открытия подземки (метро) Еревана. Город аплодировал, все бежали к метро. Я пришел домой, принес новость, был счастлив-улыбался, а потом со своим особенным детско-пугливым страхом.

• В мире так много метро… каким оно должно быть?

Разве землетрясение не съело города Чкнах Ани и Звартноц?

• Нет, Армения – страна шока. демоны поссорятся, земля столкнется.

Тем не мение. мы были одни в комнате, он взял трубку, набрал номер, и женский голос сказал, кто это?

Вы не знаете, это я, кто еще должен быть, я хочу Карен Сероби.

Через полминуты Демирчян взял трубку.

• Привет Карен Сероби, у меня горят глаза, в Ереване тоже была подземная дорога. Что ж, вы совершили патриотический поступок, но не хватает одного…
• Что, дорогой Шираз?
• Что путь короткий. Хорошо подумай, чтобы мы сидим здесь в Ереване, едем в Гюмри, оттуда едем в Ани, оттуда в Ван, Карс и Эрзрум, оттуда в Андраник Шапин Гарахисар и оттуда на гору Сипана. Ладно, поедем в Масис и вернемся, озеро Вана и вернемся, пойдем и придем, пойдем и придем, пойдем и придем… НЕ ЕДЕМ, останемся там…

Смех Демирчяна был в зале».

Сипан Шираз “Папа. Грустная, грустная Венеция».

Being a very hot-tempered and unpredictable person, Shiraz had a difficult relationship with the leadership, the central authorities considered him a zealous bearer of nationalist ideas, as a result of which they sometimes tried to keep him isolated. However, Karen Demirchyan was able to establish warm relations with him. During the reign of Karen Demirchyan, they began to publish a lot of him, to treat him more carefully. It was at that time that Shiraz was awarded two prizes: the State Prize of the Republic of Armenia (1975) and the Hovhannes Tumanyan Prize (1982).

Shiraz actively followed the activities of Karen Demirchyan, often participated in the opening ceremonies of new facilities. Here is a verbatim presentation of an interesting telephone conversation that took place on the opening day of the Metro.

“It was the day of the opening of the underground (metro) of Yerevan. The city was cheering, everyone was rushing to the subway. I came home, brought the news, was happy-smiled, and then with his special childish-fearful fear.

• There are so many subways in the world… what should it be?

Didn’t the earthquake eat the city of Chknagh Ani and Zvartnots?

• No, Armenia is a country of shock. the demons will quarrel, the earth will collide.

Anyway. we were alone in the room, he picked up the receiver, dialed a number, and a female voice said, who is it?

You don’t know, it’s me, who else should it be, I want Karen Serobi.

Half a minute later Demirchyan took the receiver.

• Greetings to Karen Serobi, my eyes light up, Yerevan also had an underground road. Well, you have done a patriotic deed, but one thing is missing…
• What, dear Shiraz?
• That the journey is short. Think well, so that we sit here in Yerevan, go to Gyumri, from there we drive to Ani, from there to Van, Kars and Erzrum, from there to Andranik Shapin Garahisar and from there to Sipana mountain. Right, let’s go to Masis and come back, Lake Vana and come back, let’s go and come, go and come, go and come… LET’S NOT GO, let’s stay there…

Demirchyan’s laughter was in the audience.”

Sipan Shiraz “Dad. Sad, sad Venice”